nag-ulan na sad. maayo pa ang kalangitan kay wala siya'y bale kung kinsa ang mureklamo na mutulo na ang luha, dili siya maulaw kung sobra na ang banaw tungod sa iya. bisan unsaon nako ug pamisti na nabasa na sad akong nilabhan ug dili ko kauli ug tarong sa akong kuwarto nga gamay, wala gyud siya papugong. wala pa ggyud na siya'y ulaw kay paghuman sa ulan, usahay musidlak ang adlaw na pagka-anindot. murag wala lay nahitabo.
nganong ang tawo bisan unsa na kasakit sa gibati, bisan nangatangtang na ang ngipon sa pagkagut, kinahanglan man pugngan ang tulo sa luha? kani mahitabo ilabina sa mga lugar na daghang tawo. ulaw ihilak. usahay bati-on nato na huyang kaayo 'ta kung di ta kapugong sa hilak. sakit na kaayo imong dughan. ang sakit mura ka ug kapila giduslak ug pinuti.
kung dili na gyud kapugong, mu-adto sa banyo ug muhilak sa hilom. usahay, pugngan lang, unya pag-abot sa balay, didto ipa-anod tanan. muhilak sa kahilom ug kangitngit... hangtud makatulog.
pero sa sunod nga adlaw, mao ra gihapon ang gibati. nagbitbit ra gihapon sa kasakit. wala'y nakabalo, pero sa sulod sa imong pagkatawo naghinay-hinay na ka ug kalunod.
No comments:
Post a Comment